Na łamach The New England Journal of Medicine opublikowano wyniki badania porównującego skuteczność fibrynolizy i pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (percutaneous coronary intervention, PCI) w leczeniu zawału serca z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction, STEMI).

1892 chorych ze STEMI z objawami ≤3 h, których nie poddano pierwotnej PCI w przeciągu 1 h losowo przydzielano do leczenia za pomocą PCI (1) lub fibrynolizy (2) z użyciem tenekteplazy w bolusie, klopidogrelu i enoksaparyny przed transportem do pracowni hemodynamicznej. Jeśli fibrynoliza okazała się nieskuteczna przeprowadzano ratunkową PCI. W pozostałych przypadkach koronarografię przeprowadzano 6-24 h po randomizacji. Za pierwszorzędowy punkt końcowy przyjęto zgon, wstrząs, zastoinową niewydolność serca lub ponowny zawał serca w przeciągu 30 dni od randomizacji.

Pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 116/939 (12,4 proc.) osób z grupy 2 i 135/943 (14,3 proc.) osób z grupy 1 (RR=0,86; 95 proc. CI [0,68-1,09]; p=0,21). Konieczność przeprowadzenia ratunkowej PCI zaistniała u 36,3 proc. leczonych fibrynolizą. U pozostałych chorych z grupy 2 koronarografię wykonano średnio po 17 h. W grupie 2 obserwowano więcej przypadków krwawienia wewnątrzczaszkowego niż w grupie 1 (1,0 proc. vs 0,2 proc., p=0,04).

Wyniki badania wskazują, że przedszpitalna fibrynoliza z odroczoną koronarografią była skuteczną metodą leczenia STEMI u pacjentów, u których przeprowadzenie pierwotnej PCI nie było możliwe w przeciągu 1 h od przyjazdu zespołu ratunkowego. Leczenie fibrynolityczne wiązało się jednak z podwyższonym ryzykiem krwawienia wewnątrzczaszkowego.

Autor:

lek. Ewa Witkowska