Na łamach Thrombosis Research opublikowano wyniki oceniającego skuteczność warfaryny, heparyn drobnocząsteczkowych (low-molecular-weight heparins, LMWH), fondaparynuksu i heparyny niefrakcjonowanej (unfractionated heparin, UFH) w leczeniu zakrzepicy u dorosłych w wieku ≥20 lat, którzy chorują na raka. Obserwację badanych prowadzono przez 6 miesięcy.

W sumie w badaniu wzięło udział 2 070 osób, z czego: 72,4 proc. otrzymało leczenie przeciwkrzepliwe w momencie rozpoczęcia badania, 60 proc. regularnie przyjmowało przepisane leki przez ≥80 proc. okresu follow-up. Ambulatoryjne leczenie przeciwkrzepliwe częściej było możliwe w przypadku rozpoznania zakrzepicy przez wykryciem nowotworu, rzadziej możliwe natomiast u pacjentów z chorobami naczyń mózgowych, chorobą wrzodową lub stosujących wcześniej leki przeciwkrzepliwe. Warfarynę rzadziej niż LMWH stosowano u chorych: przyjmujących glikokortykosteroidy, stosujących wcześniej leki przeciwkrzepliwe, z rozsianą chorobą nowotworową, z portem do chemioterapii lub po przebyciu chemioterapii w przeciągu ostatnich 3 miesięcy. Warfarynę od LMWH preferowano natomiast u osób starszych, zamieszkujących tereny wiejskie, z niskimi dochodami oraz chorujących na chorobę niedokrwienną serca (ChNS), migotanie przedsionków lub przewlekłą chorobę nerek. Chorym z ChNS częściej niż dalteparynę przepisywano inne LMWH – odwrotną zależność zaobserwowano natomiast wśród chorych z terenów wiejskich i chorych z portem do chemioterapii lub w trakcie chemioterapii. Z długotrwałym leczeniem przeciwkrzepliwym wiązały się: rozpoznanie zakrzepicy przed rozpoznaniem nowotworu (OR=1,42, 95 proc. CI [1,14-1,76]) i rozsiana choroba nowotworowa (OR=1,27, 95 proc. CI [1,00-1,60]).

Wyniki badania wskazują, że dobór leku przeciwkrzepliwego u pacjentów chorych na raka opiera się na czynnikach tj. stadium choroby, wiek i miejsce zamieszkania. U wielu badanych chorych leczenie ambulatoryjne było niemożliwe ze względu na obecność poważnych czynników ryzyka krwawienia.

Autor:

lek. Ewa Witkowska