Na łamach Thrombosis Research opublikowano wyniki badania kohortowego oceniającego związek pomiędzy markerami aktywacji plyek krwi i komórek śródbłonka a śmiertelnością wśród pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym (OZW).

Wśród 339 chorych po przezskórnej interwencji wieńcowej (percutaneous coronary intervention, PCI) z powodu OZW dokonano pomiaru stężeń cząsteczki RANTES, NAP-2 (neutrophil activating protein-2), TSP-1 (thrombospondin-1), czynnika von Willebranda (vWF), propeptydu vWF (vWF:pp) i osteoprotegeryny (OPG). Za pierwszorzędowy punkt końcowy przyjęto śmiertelność po 4 latach od pomiarów.

W okresie follow-up wystąpiło 46 zgonów. Mediany stężeń vWF (12,2 μg/ml vs 7,86 μg/ml, p=0,001) i vWF:pp (7,34 nM vs 6,17 nM, p=0,011) były wyższe u osób które zmarły w porównaniu do osób, które przeżyły okres obserwacyjny badania. Wysokie stężenia OPG zaobserwowano u 37 badanych: 27 z nich (9,2 proc.) przeżyło, a 10 zmarło (21,7 proc., p=0,011). Obliczono, że śmiertelność w zależności od stężenia vWF wyniosła: 7,5 proc. w najniższym kwartylu stężenia vWF, 12,2 proc. w drugim kwartylu, 11,2 proc. w trzecim i 25 proc. w czwartym (p=0,004). Prawdopodobieństwo zgonu było wyższe (27,8 proc.) jeśli u badanych występowały wysokie stężenia OPG niż w przypadku niskich stężeń tej glikoproteiny (12,4 proc.).

Wyniki badania wskazują, że przewlekła aktywacja komórek śródbłonka naczyniowego u pacjentów z OZW poddawanych PCI wiąże się z podwyższonym ryzykiem zgonu. 

Autor:

lek. Ewa Witkowska