Na łamach The New England Journal of Medicine opublikowano wyniki badania porównującego skuteczność dwóch metod leczenia udaru niedokrwiennego mózgu: dożylnego podania aktywatora plazminogenu (tissue plasminogen activator, t-PA) oraz podania t-PA i.v. z następczym leczeniem endowaskularnym.

Badacze losowo przydzielali chorych, którzy otrzymali t-PA w przeciągu 3 h od czasu wystąpienia objawów udaru, do grupy która dodatkowo była jeszcze leczona endowaskularnie (n=434, grupa I) oraz do grupy, której jedynym leczenie było dożylne podanie t-PA (n=222, grupa II). Pierwszorzędowym punktem końcowym był wynik ≤2 w zmodyfikowanej skali Rankina po 90 dniach od randomizacji.

Pierwszorzędowy punkt końcowy został spełniony przez podobny odsetek chorych w badanych grupach – 40,8 proc. w grupie I vs 38,7 proc. w grupie 2; różnica wyniosła 1,5 punktu procentowego, 95 proc. CI (-6,1-9,1). W obu grupach podobna była też śmiertelność po 90 dniach od początku badania (19,1 proc. vs 21,6 proc., p=0,52) oraz odsetek badanych, u których w przeciągu 30 h od rozpoczęcia podawania t-PA wystąpiło objawowe krwawienie wewnątrzczaszkowe (6,2 proc. vs 5,9 proc., p=0,83).

Wyniki badania sugerują, że dołączenie leczenia wewnątrznaczyniowego do leczenia t-PA i.v. nie wykazuje przewagi nad leczeniem ograniczonym tylko do dożylnego podania aktywatora plazminogenu.

Autor:

lek. Ewa Witkowska