Udowodniono, że octan abirateronu, inhibitor syntezy androgenów, wydłuża przeżycie u chorych z rozsianym rakiem stercza opornym na kastrację, którzy przeszli chemioterapię. Na łamach najnowszego numeru The New England Journal of Medicine ukazały się natomiast wyniki randomizowanego badania oceniającego ten lek w pierwszej linii leczenia pacjentów z przerzutującym rakiem prostaty.

W badaniu wzięło udział 1088 chorych, których losowo przydzielano do dwóch schematów leczenia: (1) octan abirateronu (1000 mg) i prednizon (5 mg 2x/d) lub (2) placebo i prednizon. Jako pierwszorzędowe punkty końcowe badacze przyjęli czas przeżycia bez progresji (oceniany radiologicznie) (progression-free survival, PFS) i przeżycie całkowite (overall survival, OS).

Cząstkowa analiza danych wykonana po odnotowaniu 43 proc. oczekiwanych zgonów wykazała, że radiologiczny PFS wyniósł 16,5 miesięcy w grupie 1 i 8,3 miesięcy w grupie 2 (HR=0,53, 95 proc. CI [0,45-0,62], p<0,001). Po upływie mediany okresu obserwacyjnego (22,2 miesiące) OS w grupie 1 było wyższe niż w grupie 2, nie przekroczyło jednak granicy skuteczności ustalonej przez autorów. Dodatkowo, leczenie abirateronem w połączeniu z prednizonem wykazało wyższość nad samym tylko prednizonem jeśli chodzi o czas jaki upłynął do włączenia chemioterapii i leków opioidowych w leczeniu bólu nowotworowego, a także czas do zwiększenia stężenia PSA i pogorszenia funkcjonowania chorego. Działania niepożądane zastosowanego leczenia występowały częściej w grupie 1 niż w grupie 2.

Wykazano, że abirateron w porównaniu do placebo znacznie wydłużał PFS i OS,a także istotnie wydłużał czas do włączenia chemioterapii i pogorszenia funkcjonowania chorych z rozsianym rakiem stercza.

Autor:

lek. Ewa Witkowska