Ciśnienie wewnątrzczaszkowe (intracranial pressure, ICP) jest standardowym parametrem mierzonym u chorych po urazach czaszkowo-mózgowych. Jednak nie do końca wiadomo w jakim stopniu monitorowanie ICP wpływa na skuteczność leczenia w tej grupie chorych.

Na łamach The New England Journal of Medicine opublikowano wyniki wieloośrodkowego badania kontrolnego, w którym u 324 chorych w wieku ≥13 lat po poważnym urazie czaszkowo-mózgowym porównywano dwa różne protokoły lecznicze: (1) protokół oparty na wytycznych, w którym postępowanie uzależniano od wartości ICP oraz (2) protokół, w którym leczenie opierało się na wynikach badań obrazowych i stanie klinicznym pacjenta. Na pierwszorzędowy punkt końcowy składał się czas przeżycia, brak świadomości i upośledzone funkcjonowanie chorego po 3 i 6 miesiącach oraz stan neuropsychologiczny chorego po 6 miesiącach. Punkt końcowy przedstawiono za pomocą percentyli gdzie 0 wskazywało na najgorszy stan chorego, a 100 najlepszy.

Wykazano, że badane grupy nie różniły się istotnie jeśli chodzi o występowanie punkt końcowego, a stan chorych oceniony za pomocą percentyli wyniósł 56 w grupie 1 vs 53 w grupie 2 (p=0,49). Śmiertelność w okresie 6 miesięcy wyniosła odpowiednio 39 proc. i 41 proc. (p=0,60). Mediana długości pobytu na oddziale intensywnej terapii była podobna w obu grupach – 12 dni vs 9 dni (p=0,25), jednak leczenie mające na celu ochronę tkanki mózgowej (np. podawanie płynów hiperosmolarnych) trwało dłużej w grupie 2 niż 1 (4,8 dni vs 3,4 dni, p=0,002). Częstość występowania poważnych działań niepożądanych zastosowanego leczenia była podobna w obu badanych grupach.

Wyniki badania wskazują, że leczenie chorych po poważnym urazie czaszkowo-mózgowym oparte na kontroli wartości ICP nie wykazuje przewagi nad postępowaniem opartym na stanie klinicznym chorego i wynikach badań obrazowych.

Autor:

lek. Ewa Witkowska