Migotanie przedsionków (atrial fibrillation, AF) jest czynnikiem ryzyka wystąpienia udaru mózgu dlatego bardzo ważne jest odpowiednie leczenie przeciwkrzepliwe pacjentów z AF. W wyborze leczenia nie do przecenienia jest skala CHA₂DS₂-VASc. Skala ta jest szczególnie przydatna do identyfikowania pacjentów z bardzo niskim ryzykiem udaru.

Na łamach czasopisma Stroke ukazały się wyniki badania porównującego ryzyko wystąpienia udaru u chorych z migotaniem przedsionków i punktacją w skali CHA₂DS₂-VASc 0 (dla mężczyzn) i 1 (dla kobiet) oraz chorych bez AF.

Do badania włączono 509 mężczyzna (CHA₂DS₂-VASc=0) i 320 kobiet (CHA₂DS₂-VASc=1) z migotaniem przedsionków nie leczonych przeciwzakrzepowo. Dla każdego z ww. chorych dobrano 10 badanych w odpowiednim wieku nie chorujących na AF oraz żadne z chorób uwzględnionych w skali CHA₂DS₂-VASc. Pierwszorzędowym punktem końcowym było wystąpienie udaru niedokrwiennego u badanych.

Podczas okresu follow-up trwającego 57,4±35,7 miesięcy udar wystąpił u 128 (1,4 proc.) badanych. Obliczono, że częstość występowania pierwszorzędowego punktu końcowego nie różniła się pomiędzy badanymi grupami mężczyzn (1,6 proc. vs 1,6 proc.; p=0,920). Wśród kobiet natomiast AF stanowiło istotny czynnik ryzyka udaru niedokrwiennego (HR=7,77). Udar wystąpił u 4,4 proc. kobiet z AF i u 0,7 proc. kobiet z grupy kontrolnej.

Wyniki badania wskazują, że mężczyźni chorujący na AF z punktacją w skali CHA₂DS₂-VASc=0 mają bardzo niskie ryzyko udaru i jest ono zbliżone do ryzyka u chorych bez AF. Punktacja w skali  CHA₂DS₂-VASc=1 u kobiet stanowiła jednak istotny czynnik ryzyka udaru, co wskazuje na potrzebę odpowiedniego leczenia przeciwkrzepliwego w tej grupie chorych.

Autor:

lek. Ewa Witkowska