Badania potwierdzają, że stosowanie wziewnych glikokortykosteroidów (GKS) przez dzieci z astmą prowadzi do przejściowego spowolnienia tempa wzrostu w okresie przedpokwitaniowym. Jednak uważa się, że to spowolnienie wzrostu, występujące zazwyczaj po 1-4 latach przyjmowania GKS, nie ma wpływu na ostateczny wzrost osiągany w wieku dorosłym. Wyniki badania, które rzucają nieco odmienne światło na tą zależność opublikowano na łamach najnowszego wydania New England Journal of Medicine.

W badaniu wzięło udział 943 z 1041 (90,6 proc.) dorosłych chorych należących do Childhood Asthma Management Program. Do programu włączono chore na astmę dzieci w wieku 5-13 lat, które losowo przydzielano do trzech grup badawczych przyjmujących: (1) 400 μg budezonidu na dobę; (2) 16 mg nedokromilu na dobę lub placebo przez 4-6 lat. Po osiągnięciu przez badanych dorosłości dokonano pomiaru wzrostu (średni wiek badania 24,9± 2,7 lat).

Wykazano, że średni wzrost dorosłych przyjmujących budezonid był niższy o 1,2 cm (95 proc. CI [-1,9-(-,05)]), a przyjmujących nedokromil niższy o 0,2 cm (95 proc. CI [-0,9-0,5]) niż u chorych, którzy otrzymywali placebo. Większa dawka wziewnego GKS przyjmowana przez pierwsze 2 lata terapii była związana z niższym wzrostem w wieku dorosłym (-0,1 cm na każdy μg budezonidu na kilogram masy ciała) (p=0,007). Po dwóch latach leczenia redukcja wzrostu była podobna u chorych przyjmujących budezonid i placebo (-1,3 cm; 95 proc. CI [-1,7-(-0,9)]). Opóźnione tempo wzrostu podczas pierwszych 2 lat leczenia budezonidem występowało głównie u dzieci w wieku przedpokwitaniowym.

Podsumowując, wykazano, że przyjmowanie budezonidu wziewnie przez dzieci w wieku przedpokwitaniowym z astmą prowadzi do obniżenia ostatecznego wzrostu osiąganego w wieku dorosłym.

Autor:

lek. Ewa Witkowska