Tofakitynib blokuje kinazy Janus 1, 2 i 3 hamując w ten sposób przekazywanie sygnałów za pomocą interleukin 2, 4, 7, 9, 15 i 21, które biorą udział w aktywacji i proliferacji limfocytów.

Na łamach New England Journal of Medicine ukazały się wyniki badania II fazy kontrolowanego placebo z podwójnie ślepą próbą, w którym oceniano skuteczność tofakitynibu u 194 dorosłych chorych w trakcie rzutu WZJG (o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego). Badanych losowo przydzielano do grup przyjmujących tofakitynib w dawce 0,5 mg, 3 mg, 10 mg lub 15 mg lub placebo dwa razy na dobę przez 8 tygodni. Po tym czasie u chorych oceniano odpowiedź na leczenie (spadek o ≥3 punkty w skali Mayo i spadek punktacji o ≥30 proc. w stosunku do stanu sprzed leczenia z jednoczesnym ograniczeniem krwawienia z odbytnicy).

Odpowiedź kliniczną na leczenie uzyskano u 32 proc, 48 proc. 61 proc. i 78 proc. chorych otrzymujących tofakitynib w dawce odpowiednio 0,5 mg (p=0,39), 3 mg (p=0,55), 10 mg (p=0,10) i 15 mg (p<0,001) oraz u 42 proc. chorych przyjmujących placebo. Remisję kliniczną (≤2 punktów w skali Mayo) uzyskano odpowiednio u 13 proc., 33 proc., 48 proc. i 41 proc. badanych przyjmujących tofakitynib oraz u 10 proc. chorych przyjmujących placebo. Zaobserwowano, że u chorych leczonych inhibitorem kinaz Janus dochodziło do zależnego od dawki wzrostu stężenia cholesterolu HDL i LDL. U trójki badanych leczonych tofakitynibem liczba neutrofili spadła poniżej 1500/μl.

W badaniu wykazano, że u chorych z umiarkowanym do ciężkiego rzutem WZJG leczonych tofakitynibem w porównaniu do placebo częściej udawało się uzyskać odpowiedź kliniczną i remisję.

Autor:

lek. Ewa Witkowska