Chorzy unieruchomieni należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ). Nunez i wsp., korzystając z rejestru RIETE, zbadali jaki przebieg u chorych unieruchomionych z demencją ma ŻChZZ, a także jak przebiega jej leczenie i jakie jest rokowanie w ciągu pierwszych 3 miesięcy po epizodzie ŻChZZ.

Do badania włączono 37 988 chorych, z czego 1316 (3,5 proc.) cierpiało na demencję. Początkowo większość badanych w obu podgrupach leczono heparyną drobnocząsteczkową (low-molecular-weight heparin, LMWH). Następnie 48 proc. chorych z demencją i 25 proc. chorych bez demencji otrzymywało LMWH jako leczenie długoterminowe. Podczas pierwszych 3 miesięcy leczenia przeciwkrzepliwego u chorych z demencją częściej (w porównaniu do chorych bez demencji) występowały: zatorowość płucna zakończona zgonem (4,0 proc. vs 1,2 proc., OR=3,3, 95 proc. CI [2,5-4,4]) i śmiertelne krwawienie (1,4 proc. vs 0,5 proc., OR=2,9, 95 proc. CI [1,8-4,6]). U chorych z zatorowością płucną liczba zgonów spowodowanych zatorowością płucną przewyższała w pierwszym tygodniu liczbę zgonów spowodowanych krwawieniem (42 vs 4 zgony), od 8. dnia liczby te wyrównywały się. U chorych z zakrzepicą żył głębokich odnotowano 4 zgony z powodu zatorowości płucnej i 8 zgonów z powodu krwawienia.

Podsumowując, wyniki badania wskazują, że unieruchomieni chorzy z demencją mają wysokie ryzyko zognu z powodu zatorowości płucnej lub krwawienia. U badanych z zatorowością płucną ryzyko zgonu z jej powodu znacznie przewyższało ryzyko zgonu z powodu krwawienia. U chorych z zakrzepicą żył głębokich ryzyko zgonu z powodu zatorowości było niższe niż to spowodowane krwawieniem.

Autor:

lek. Ewa Witkowska