Biwalirudyna często jest stosowana zamiennie z heparyną podczas operacji kardiochirurgicznych. Pomimo to, że posiada przewagę nad heparyną jeśli chodzi o zachowanie funkcji płytek, to biwalirudyna może podlegać rozszczepowi przez trombinę, co może prowadzić do krzepnięcia krwi.

Gallandat i wsp. porównali wpływ biwalirudyny i heparyny na funkcję płytek i jakość antykoagulacji ex vivo w krwi autologicznej 26 pacjentów poddawanych operacjom kardiochirurgicznym.

Wykazano, że oba leki przeciwkrzepliwe ograniczały ADP-zależną agregację płytek przez 105 minut (IQR: 73-141) (pomiaru dokonano za pomocą Multiplate®). Podanie dodatkowej dawki biwalirudyny (23±1,1μg/ml/h i zapobieganie zastojowi krwi nie zapobiegało generacji trombiny. Co więcej, we krwi autologicznej z biwalirudyną odnotowano pięciokrotny wzrost stężenia fragmentów 1+2 protrombiny w porównaniu do krwi z heparyna (mediana stężeń fragmentów 1+2 wyniosła 8,9 nM we krwi z biwalirudyną vs 1,3 nM we krwi z heparyną.

Wyniki badania sugerują, że biwalirudyna nie jest odpowiednim zamiennikiem dla heparyny w prezerwacji funkcji płytek we krwi autologicznej.

Autor:

lek. Ewa Witkowska