Leki antyarytmiczne wydłużają potencjał czynnościowy przedsionków i czas refrakcji dzięki czemu zapobiegają nawrotom migotania przedsionków (atrial fibrillation, AF) po kardiowersji. Potencjał czynnościowy przedsionków ulega normalizacji jeśli rytm zatokowy utrzymuje się przez 2-4 tygodnie po kardiowersji co może sugerować, że leki antyarytmiczne po tym okresie mogą już nie przynosić korzyści. Kirchof i wsp. przeprowadzili badanie, w którym oceniali czy krótkoterminowa (4 tyg.) terapia lekami antyarytmicznymi po kardiowersji u chorych z AF jest nie gorsza od terapii długoterminowej (6 miesięcy).

Autorzy przeprowadzili prospektywne, randomizowane badanie typu open-label. Badanie przeprowadzono w 44 ośrodkach niemieckich w okresie od maja 2007 do marca 2010. Włączono do niego chorych z przetrwałym AF poddawanych planowej kardiowersji. Po przywróceniu prawidłowego rytmu chorych losowo przydzielano do jednej a grup: kontrolnej (bez leków antyarytmicznych), leczonej flekainidem (200-300 mg/d) przez 4 tygodnie (leczenie krótkoterminowe) lub przez 6 miesięcy (leczenie długoterminowe). Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do nawrotu AF lub zgon.

Wykazano, że terapia flekainidem była nadrzędna względem braku leczenia (przeżycie wg krzywej Kaplana-Meyera wyniosło 70,2 proc. vs 52,5 proc., p=0,0160). Pierwszorzędowy punkt końcowy odnotowano u 120/261 (46 proc.) badanych leczonych krótkotrwale i u 103/263 (39 proc.) leczonych długotrwale (przeżycie bez nawrotu wyniosło odpowiednio 48,4 proc. [95 proc. CI 41,9-55,0] vs 56,4 proc. [41,9-63,6]). Różnica występowania pierwszorzędowego punkt końcowego wg krzywej Kaplana-Meyera wyniosła 7,9 proc. [-1,9-17,7] (ustalonym przez badaczy marginesem dla non-inferiority było 12 proc.).

Podsumowując, w badaniu wykazano, że krótkoterminowe leczenie antyarytmiczne nie jest równoważne do leczenia długoterminowego u chorych po kardiowersji z powodu AF.

Autor:

lek. Ewa Witkowska