Na łamach New England Journal of Medicine ukazały się wyniki badania porównującego skuteczność radykalnej prostatektomii i obserwacji w redukcji śmiertelności u chorych ze zlokalizowanym rakiem prostaty.

Autorzy badania w latach 1994-2002 losowo przydzielili 731 mężczyzn ze zlokalizowanym rakiem prostaty do radykalnego leczenia chirurgicznego lub obserwacji. Średnia wieku badanych wyniosła 67 lat, mediana stężenia PSA 7,8 ng/ml. Obserwacje prowadzono do 2010 roku. Pierwszorzędowym punktem końcowym był zgon z dowolnej przyczyny, punktem drugorzędowym zgon z powodu raka prostaty.

Mediana okresu obserwacji wyniosła 10,0 lat. W tym czasie w grupie badanych poddanych radykalnej prostatektomii zmarło 171/364 (47,0 proc.) mężczyzn vs 183/367 (49,9 proc.) chorych poddanych wyłącznie obserwacji (HR=0,88, 95 proc. CI [0,71-1,08], p=0,22; ARR=2,9 punktów proc.). W grupie mężczyzn operowanych z powodu raka prostaty lub zastosowanego leczenia zmarło 21 (5,8 proc.) badanych vs 31 (8,4 proc.) mężczyzn obserwowanych (HR=0,63, 95 proc. CI [0,36-1,09], p=0,09; ARR=2,6 punktów proc.). W obu badanych grupach odnotowano podobną śmiertelność ogólną i spowodowaną rakiem prostaty (bez względu na wiek, choroby współistniejące, sprawność chorego i typ histologiczny raka).  Radykalna prostatektomia zmniejszała ogólne ryzyko zgonu u mężczyzn, u których stężenie PSA było > 10 ng/ml (p=0,04) oraz u mężczyzn z rakiem pośredniego i wysokiego ryzyka (p=0,07). Powikłania zabiegu chirurgicznego w przeciągu 30 dni od prostatektomii (w tym jeden zgon) wystąpiły u 21,4 proc. operowanych.

Podsumowując, badanie dowiodło, że radykalna prostatektomia nie wykazuje wyższości nad obserwacją w redukcji śmiertelności ogólnej i spowodowanej nowotworem u chorych ze zlokalizowanym rakiem prostaty.

Autor:

lek. Ewa Witkowska