Na czym lepiej skupić się lecząc chorego z migotaniem przedsionków (atrial fibrillation, AF): na kontroli częstości rytmu serca czy na utrzymaniu jego miarowości? Pytanie to od dawna budzi wiele kontrowersji i jak dotąd nie udało się ich rozwiać. Najnowsze badania kliniczne donoszą, że obie strategie terapeutyczne są sobie równoważne jeśli chodzi o śmiertelność podczas pięcioletniego okresu obserwacyjnego. Ionescu-Ittu i wsp. opublikowali wyniki badania, w którym oceniali czy skuteczność obu terapii pozostaje na tym samym poziome również przy dłuższym niż pięć lat okresie follow-up.

Do badania autorzy wybrali chorych w wieku ≥66 lat hospitalizowanych z powodu AF, nieleczonych wcześniej z tego powodu. Obserwacje chorych prowadzono do momentu zgonu chorego lub jego wykluczenia z badania z przyczyn administracyjnych. Śmiertelność analizowano wg modelu regresji Coxa.

W sumie do badania włączono 26 130 chorych, których obserwowano średnio przez 3,1 lata (±2,3 lata). W tym czasie odnotowano 13 237 zgonów (49,5 proc.). Analiza danych wykazała, że skuteczność kontroli częstości rytmu serca vs miarowości zmieniała się wraz z upływem czasu. U chorych, u których kontrolowano rytm serca dochodziło do niewielkiego wzrostu umieralności w przeciągu 6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia (HR=1,07, 95 proc. CI [1,01-1,14]), następnie śmiertelność w obu grupach była taka sama do 4. roku obserwacji, a po 5. roku stopniowo spadała w grupie, w której kontrolowano miarowość rytmu serca (po 5 latach: HR=0,89, 95 proc. CI [0,81-0,96]; po 8 latach: HR=0,77, 95 proc. CI [0,62-0,95]).

Podsumowując, w badaniu wykazano, że kontrola częstości rytmu serca i jego miarowości mają podobną skuteczność u chorych z AF w okresie czterech pierwszych lat leczenia. W perspektywie długoterminowej skuteczniej śmiertelność w tej grupie chorych redukowała terapia skupiająca się na kontroli miarowości rytmu serca.

Autor:

lek. Ewa Witkowska